>>5<< Randka

Dzień na komendzie jak zwykle rozpoczął się od odprawy. Siedziałam, na przeciwko Krzyśka, widać po nim było, że nie dzieje się u niego za dobrze, blady, podkrążone oczy, musiał nie spać, mam tylko nadzieje, że to nie problemy zdrowotne...

Komendant jak zwykle przydzielił zadania i wszyscy się rozeszli. Tym razem pełniłam służbę na komendzie. Zresztą kolejne dni tak właśnie mi mijały - na komendzie.

Po jednym z takich dni na komendzie nie miałam ochoty wracać do domu, poszłam połazić po galerii Dominikańskiej - może na poprawę humoru kupię sobie jakiegoś ciucha, już dawno nie byłam na zakupach....

Podczas szaleństwa zakupowego natknęłam się na Monikę Kownacką z jej synem.

- O cześć Monika - a co to zakupowe szaleństwo???

- cześć Emilia - a tak właśnie wybraliśmy się z Frankiem na zakupy - uśmiechnęła się,

- cześć Franek - jestem Emilia (Franek to adoptowany syn Moniki i Artura, niestety życie go nie oszczędzało - jeździ na wózku - ale nie dopytywałam Moniki dlaczego, uznałam, że jak będzie chciała to sama mi kiedyś o tym opowie)

- Dzień dobry Pani - Franek wyciągnął rękę i uścisnął moją dłoń.

Monika mówiła, że w sumie to się śpieszy ale usiadłyśmy na krótkie pogaduchy. Dowiedziałam się między innymi, że dla Franka pojawiła się szansa - operacja, która pozwoli mu chodzić, od tego momentu Monika z Krzyśkiem codziennie kupują zdrapkę w nadziei, że uda im się coś wygrać -  niestety to bardzo skomplikowana i droga operacja możliwa do wykonania jedynie w Austrii. Monika zdradziła mi, że to pomysł Krzyśka - fajny jest ten Krzysiek, mimo swoich problemów potrafi zaangażować się w pomoc dla innych...) Jednak najlepsze było to co komendant wymyślił, aby zebrać pieniądze na operację dla Franka - licytacja - randka z jednym z naszych kolegów policjantów - tych w stanie wolnym... No cóż Krzysiek  na pewno nie będzie brał w niej udziału, ale pewnie Mikołaj tak, a to dla mnie okazja, żeby pokazać Oli z kim ma do czynienia. W sumie to sama nie wiem czemu jej nie lubię, nic mi nie zrobiła, ale jakoś nie mogę się do niej przekonać.

Pożegnałam Monikę i Franka, dokończyłam zakupy i udałam się do domu. 

Rano jak zwykle, prysznic, wybór ciuchów i do pracy. Oprawa zaczęła się punktualnie, Komendant przydzielił rewiry, czekałam  tylko kiedy ogłosi informację o aukcji, no i długo czekać nie musiałam....

- Słuchajcie - zaczął komendant - jeszcze jedna rzecz, wieczorem aukcja charytatywna. Przedmiotem licytacji będą panowie stanu wolnego, randka z wybranym policjantem kto da więcej. Cały dochód będzie przeznaczony na pomoc dla syna naszej jednej z koleżanek, nieocenionej Monice Kownackiej

Mina naszego dyżurnego Jacka, mówiła sama za siebie...

- ale zaraz zaraz, ja tez w to wchodzę? - odezwał się dyżurny

- a co macie żonę? - spytał komendant

- no nie, a Mikołaj? zapytał Jacek

- co Mikołaj - odpowiedział Mikołaj,

- Mikołaj też startuje - dodał komendant,

Jacek uśmiechnął się i powiedział:

- ale to co tacy panowie z odzysku to tez się liczą?

- Ty Jacuś proszę Cie nie przeginaj - obruszył się Mikołaj

Jacek zaczął się śmiać i dodał:

- zobaczysz wylicytuję Cię

Mikołaj też zaczął się śmiać i skwitował to:

- obiecuję Ci udaną randkę

- nie mogę się doczekać - odparł Jacek

a ich humor udzielił się wszystkim obecnym na odprawie

- dobrze, dobrze, zbierajcie się, ruszajcie w teren, uważajcie na siebie i widzimy się wieczorem - pogroził długopisem komendant

- jasne - rzekł Mikołaj.

Przyglądałam się całej tej sytuacji z lekkim rozbawieniem, ale trzeba przyznać, że idea tej aukcji była bardzo fajna. Lubiłam Monikę, postanowiłam, że przekażę większa sumę na Franka, pozostała tylko jedna kwestia - kogo licytować.... Mój wybór padł na Mikołaja, to fajny facet, ciepło mnie przyjął gdy przyszłam na komendę, dzięki niemu właściwie reszta, tez szybko mnie zaakceptowała, w dodatku teraz jest wolny - można spróbować, zawsze to lepsze od siedzenia samej w domu....

Dzień minął bez większych problemów, po służbie udałam się szybko do domu, aby przygotować się na wieczorną aukcję.

Makijaż gotowy, włosy zrobione, teraz tylko pozostał wybór sukienki - hmmm, która wybrać??

Zdecydowałam się, na różową, łososiowa  - sama nie wiem jak dokładnie określić ten kolor, krótka, przed kolano, do tego czarne szpilki - przejrzałam się w lustrze - jest ok.

Aukcja odbywała się na naszej stołówce,  wszystko było dopięte na ostatni guzik, sala udekorowana balonami, wyglądało to bardzo uroczyście.Usiadłam obok Mikołaja.

Na aukcji pojawił się też Krzysiek - szkoda, że nie bierze w niej udziału, chętnie poszłabym z nim na randkę - gdyby nie fakt, że jest żonaty....

Aukcje rozpoczął nasz komendant:

- Ldies and Gentlemen, Mesdames et Messieurs, creme de la creme jak mawiają bywalcy w świecie, a o to lokomotywa, która ciągnie nasz komisariat, jakbyśmy byli za oceanem został by Batmanem!!!

w tym momencie wszyscy zaczęli wtórować komendantowi, bić brawa, tylko Mikołaj zakrył twarz rękami i kręcił głową, wyraźnie był zawstydzony, tym jak komendant go zaprezentował

- Panie Panowie Mikołaajjj Białach! - dokończył prezentacji komendant

wszyscy zaczęli bić brawo, a dziewczyny skandować jego nazwisko:

Białach, Białach,, Białach - było słychać  z sali.

Mikołaj wstał i wyszedł na środek, komendant przedstawił zasady licytacji:

- licytujemy stówką, na początek - ktoś da stóweczkę????

pierwsza zalicytowała Paulina, brawa się rozległy..

- kto da dwieście - spytał komendant

- ja daję dwie stówy - odezwał się Jacek,

- brawo Jacek, Jacek barwo - jest dwieście - cieszył się komendant,

- 300 Ola

- 400 - krzyknęła Paulina

przyglądałam się temu co się działo na sali i czekałam na odpowiedni moment....

- 600 - krzyknęłam,

- 700 - dodała Ola

- 700 zł za kolację - brawo Mikołaj - rzekł Wysocki - 700 po raz pierwszy,

w tym momencie przeliczyłam ile mam przy sobie gotówki - a to wszystkich zaskoczę, pokarzę im jak się to robi....

- 700 zł po raz drugiiiiiii, uwagaaa iiii

- 3 tysiące - odezwałam się, a wszyscy znieruchomieli

- 3 tysiące drodzy Państwo, nooo fantastycznie, brawoo, 3 tysiące - kto da więcej. po raz pierwszy, po raz drugi, po raz trzeci, sprzedany - komendant uderzył młotkiem w stół - Mikołaj na ten jeden wieczór jesteś własnością Emilki.

Wstałam od stołu podbiegłam do komendanta, przekazałam mu pieniądze, i podbiegłam do Mikołaja, zarzuciłam mu ręce na szyje i przytuliłam go, Mikołaj od razu spytał:

- trzy tysiące???

- spoko, odłożyłam trochę kasy jak byłam w stanach - odpowiedziałam z uśmiechem na twarzy

- ale to jest kupę kasy przecież,

przyłożyłam palec do ust:

- ciiiiiii, jesteś mój - krzyknęłam......

oboje w radosnych nastrojach udaliśmy się do stolika.

Zwróciłam uwagę na minę Oli, chyba nie w smak jej było, że to ja wygrałam randkę z Mikołajem, no ale cóż, na tym polega aukcja - kto da więcej ten wygrywa.

Mikołaj odprowadził mnie do samochodu, wspólnie ustaliliśmy, ze randka będzie kolejnego wieczoru.

W dobrym nastroju wróciłam do domu.

Kolejny dzień na komendzie dłużył mi się bardzo, nie mogłam doczekać się wieczoru....  

Z Mikołajem postanowiliśmy, że spotkamy się na mieście.

Gdy dotarłam na miejsce Mikołaj już czekał, podszedł do mnie przywitał się, wziął mnie pod ramię, i ruszyliśmy do przodu.

- Ty Białach, a co Ty się tak odstawiłeś, ja nie wiedziałam, że będziesz taki elegancki...

- Elegancka restauracja to i się musiałem elegancko ubrać

- no wiesz gdybym wiedziła, to bym sukienke z ogonem założyła....

Mikołaj uśmiechnął i wskazał ręką na drzwi mówiąc:

- proszę bardzo

Szarpnął za drzwi ale nie otworzyły się

- Ty patrz, powiedziałam

"Dziś lokal nieczynny, awaria kanalizacji, przepraszamy" taki widniał napis na kartce przyklejonej do drzwi wejściowych,

- Ale przecież ja miałem zarezerwowany stolik - mówiąc to Mikołaj rozłożył bezradnie ręce - wzruszyłam ramionami i powiedziałam

- no awaria - nic nie zrobisz... Dobra to coooo idziemy gdzie indziej??

- no tak, ale wiesz co, o tej porze to już pewnie, żadnego stolika nie dostaniemy,

- spoko coś znajdziemy - odpowiedziałam

Mikołaj nabrał powietrza i ciężko odetchnął, po czym powiedział:

- człowiek raz na ruski rok, wyrwie się na randkę a tu taka wtopa

uśmiechnęłam się i odpowiedziałam:

- luz, jak mam być szczera  to i tak nie lubię takich restauracji "ę" "ą" - zaczęłam się śmiać

- poważnie? 

Mikołajowi od razu poprawił się humor

- taaaa, mówisz tak, żeby nie robić mi przykrości...

- nieeee, naprawdę tak mówię

- wiesz co?

- no?

- nauczyłem się jednego w firmie

- żeee??

- zawsze trzeba mieć plan B i ja taki mam, zapraszam Cię

Podał mi ramię i powoli ruszyliśmy,

- idziemy na komendę? - spytałam śmiejąc się przy tym,

- pudło..

Mikołaj zamówił taksówkę, po drodze poprosił taksiarza, żeby zatrzymał się na stacji benzynowej, oboje weszliśmy tam, tacy eleganccy, i poprosiliśmy pana o dwa winka, dwie bułeczki i paczkę kabanosów - jak licealiści normalnie.... wróciliśmy do taksówki i pojechaliśmy nad Odrę

Usiedliśmy na ławce i Mikołaj wypakowywał nasze zakupy - bawiąc się przy tym jak dziecko..

- proszę bardzo winko - na razie jedno - są i kubeczki, żeby było bardziej kulturalnie, my Słowianie lubimy coś przegryź, jest i bułeczka, proszę poczęstuj się jedną - no i jest jeszcze tak zwany la kabanos - proszę bardzo

- la kabanos ja bardzo chętnie

- pozwolisz, że ja to szybciutko odbezpieczę 

- no pewnie, uważaj bo wystrzeli

- aaaa lata praktyki w firmie, winko sierpniowe, czerwone

- takie imprezy to ja rozumiem

Mikołaj rozlał wino do kubków, a ja w miedzy czasie zajadałam kabanosa, dużo rozmawialiśmy, wznosiliśmy toasty, Mikołaj to bardzo fajny facet i wiele tego wieczoru się o nim dowiedziałam. Świetnie bawiłam się tego wieczoru. Mikołaj jak przystało na gentlemana odwiózł mnie do domu.

To był bardzo udany wieczór, Mikołaj to naprawdę fajny  i choć nie był ideałem mojego faceta to pomyślałam sobie, że może warto zakręcić się koło niego. Co prawda oficjalnie ma jeszcze żonę, a do tego dwójkę dzieci - nie bez sensu, nawet gdybyśmy byli razem, to ja bym chciała mieć w przyszłości dzieci, a Mikołaj już pewnie nie, mogę się z nim spotykać ale tylko na stopie przyjacielskiej.

Swoją drogą wypadałoby się rozejrzeć za jakimś kandydatem na "żyli długo i szczęśliwie" tylko czasu brakuje....

Rano na komendzie spotkałam Olę, podeszłam do niej z szerokim uśmiechem, chciałam z nią pogadać chwile o Mikołaju w końcu zna go dobrze, codziennie jeździ z nim w patrolu, nie to co ja - utkwiłam na komendzie, a tylko w zastępstwie, jak kogoś nie ma to wyjeżdżam na patrole.

- Ola, cześć

- aaaa cześć

- cześć powiedziałam jeszcze raz uśmiechając się do Oli

- no jak tam randka - spytała Ola

- a wiesz co jaja były bo okazało się że ta knajpa w której mięliśmy rezerwację była zamknięta

- zamknięta???

- noo jakaś awaria

- aaa współczuję

- no ale nie, po prostu fajnie było, poszliśmy nad rzekę , usiedliśmy na ławce, kupiliśmy wino, kabanosy jedliśmy - wiesz prosto z opakowania, śmiesznie było, no Białach fajny jest nie? taki normalny koleś

- nooo wiem, znam go dłużnej od Ciebie!

- ejj, no Ty chyba nie jesteś zazdrosna??

- aaa niby o co?

- no bo wiesz tak to trochę dziwnie wygląda, że wyjeżdżasz mi tu z takim tekstem "wiem, znam go lepiej od Ciebie"

- ale taka jest prawda, spędzamy ze sobą mnóstwo czasu!

- no ale w pracy, a to jest co innego niż na randce nie? - dodałam bardziej rozbawiona chcąc załagodzić trochę tą sytuację, Olka chyba naprawdę zazdrosna jest o Mikołaja..

- mieszkaliśmy ze sobą jakiś czas, wiesz pomogłam mu jak żona wyrzuciła go z domu

i nie wiem kiedy ale zaczęła sie między nami jakaś chora licytacja, która z nas lepiej zna Mikołaja

- taak to powiedz mi jaki jest jego ulubiony kolor?

- co?

- no jaki jest kolor ulubiony albo film?

- i co będziemy się tak teraz licytować? to co najbardziej Mikołaj lubi czytać w gazetach?

- strony sportowe, ale o tym to cała komenda wie, no widzisz mało o nim wiesz,

- wiem tyle, ze nie muszę płacić, żeby się z nim umawiać na randki...

no teraz to przesadziła

- spróbuj...

- ale co spróbuj? - spytała zdziwiona Ola

- no spróbuj się z nim umówić, zobaczymy czy się zgodzi

- hmm, Emilka ale ja nic nikomu nie muszę udowadniać

- coś Ci powiem, wczorajszego wieczoru poznałam Mikołaja Białacha w sposób w jaki ty go na pewno nie poznałaś ... i nie poznasz. do wiedzenia!

- gratuluje - usłyszałam odchodząc

 Co ta Olka sobie wyobrażała, teraz to już jestem pewna w 100 %, że jest zazdrosna o Mikołaja, ale to już jej problem, mam to gdzieś, nie będę się nią przejmować...

Kolejne dni służby mijały spokojnie, tylko z Olka unikałyśmy się, nie miałam ochoty z nią rozmawiać, ale jak tylko widziała mnie z Mikołajem lub w jego pobliżu ciskała gromami z oczu...