>>8<< Emilka i Ola

Dzisiaj jeszcze przed odprawą komendant wezwał mnie do siebie, po drodze spotkałam Olę

- cześć - powiedziałam,

- cześć - Ola odpowiedziała,

nastała krępująca cisza, obie za sobą nie przepadałyśmy, jeszcze po jej ostatnich tekstach o mojej wygranej w konkursie na najładniejszą policjantkę miałam jej jeszcze bardziej dość.

Po drodze okazało się, że zmierzamy w tym samym kierunku:

- idziesz do komendanta - zapytałam 

- tak, a co Ty też? - odpowiedziała Ola

- tak wezwał mnie do siebie

- mnie też

spojrzałyśmy na siebie, zapukałam do pokoju

- wejść - usłyszałyśmy, otworzyłam drzwi, Ola weszła pierwsza. Komendant odezwał się:

- wezwałem Was bo dziś zmieni się skład patroli

- to znaczy? spytała ze zdziwieniem Ola spoglądając na mnie

- Mikołaj musiał wziąć dziś wolne - odpowiedział Wysocki

- w związku z tą sytuacją  z żoną - spytałam komendanta

- ale co się stało? ja nic nie wiem? Ola rozłożyła ręce i spytała zaskoczona

- jak nie wiesz to widocznie nie chciał Ci powiedzieć - odgryzłam się Oli

- no ale co się stało - Ola spytała komendanta, 

- Mikołaj ma problemy rodzinne i tyle - odpowiedział komendant

- no dobrze ale co z tymi patrolami? - spytałam Wysockiego

Komendant zrobił łyk kawy i odstawiając kubek na biurko powiedział:

- dzisiaj będziecie na patrolu we dwie

Zamurowało mnie, Olkę zresztą też - cały dzień razem na patrolu - jak ja z nią wytrzymam...

- Emilka starsza stopniem będzie dowódcą - dodał komendant - nie będzie żadnych problemów? - spytał komendant

Po naszych minach było widać, że obie nie jesteśmy zadowolone z takiego obrotu sprawy...

- nie no skąd - odpowiedziałam

- to powodzenia - rzekł Wysocki

Ola słysząc to odwróciła się i wyszła szybko z pokoju, a ja za nią

W sumie jestem tu nowa na komendzie i z wszystkimi się dogaduję tylko z Olą mi nie wychodzi i to nawet nie chodzi o to że ja jej nie lubię, bo Ola to fajna dziewczyna tylko co rozmowa o Mikołaju to jakiś konflikt. Od dłuższego czasu mam wrażenie, że Ola podkochuje się w Mikołaju i jest o mnie zazdrosna. A ja bardzo lubię Mikołaja, lubię z nim spędzać czas, to naprawdę fajny facet, ale jest dla mnie tylko kumplem i nic więcej....

Po wyjściu od komendanta szłyśmy korytarzem i żeby przerwać tą niezręczną cisze odezwałam się:

- współczuję Mikołajowi

- no wyobrażam sobie co on musi przeżywać... - powiedziała Ola

- noo wiesz ja sobie nie muszę wyobrażać, ja to wiem - mówiąc to skrzyżowałam ręce na piersi

- a co byłaś kiedyś w podobnej sytuacji?? spytała Ola

- niee po prostu rozmawiałam z nim wczoraj o tym, poza tym  byłam tu jak to się stało

- ale co się stało? - spytała Ola

- żona Mikołaja przyjechała tutaj pijana, zaczęła się awanturować, potem wydawało się, że on ją uspokoił, ale w rezultacie jak chciał ją odwieź do domu to znowu zaczęła wrzeszczeć....

- no ale byłaś przy tym??

- no widziałam z okna

- z okna?? to co podglądałaś ich??? 

- kurde nie podglądałam tylko po prostu no bałam się, że mu się coś stanie - wybuchnęłam

- nie no jasne - zadrwiła Ola

- w ogóle to rusz się, bo jak tak dalej pójdzie to nigdy tego patrolu nie zaczniemy - dokończyłam wkurzona...

No i znowu - rozmowa o Mikołaju i kolejny konflikt... Kurde ten dzień tak się dla nas zaczął, że w ogóle nie miałam ochoty jechać na ten patrol i oglądać obrażoną minę Olki...

Poszłyśmy do radiowozu i rozpoczęłyśmy patrolowanie ulic. Po chwili rozległ się dźwięk mojego telefonu, spojrzałam kto dzwoni i odebrałam włączając tryb głośnomówiący:

- halo cześć - powiedziałam z uśmiechem

- cześć Emilka, masz chwilę - odezwał się Mikołaj

- no jasne...

- słuchaj chciałem Ci podziękować za tę poranną propozycję...

- czyli przydam się na coś, tak??? - spytałam

- chętnie skorzystam z Twojej pomocy, ja będę późno w nocy, dzwoniłem już do Dominiki....

- dobra to ja wpadam wieczorem do dziewczyn i robię im kolację

- jak byś mogła to będę Ci bardzo wdzięczny

- spoko, posiedzę z nimi aż zasną, a potem co - poczekam na Ciebie, tak?

- jesteś wielka, jakbyś chciała się kimnąć tooo w szafie w przedpokoju jest czysta pościel , dobra muszę kończyć, na razie ..

- dobra poradzę sobie pa..

Mikołaj się rozłączył. Podczas tej rozmowy zerkałam kątem oka na Olę, ewidentnie była wkurzona, że Mikołaj mnie poprosił o pomoc a nie ją.

Patrol przebiegał w miarę spokojnie, a i z Olą zaczęłyśmy się w miarę dogadywać. Wszystko było dobrze dopóki nie poszłyśmy na przerwę. Ola stała przy radiowozie, a ja właśnie odpakowywałam kanapkę, gdy podszedł do nas pewien mężczyzna:

- dzień dobry - odezwał się

- a dzień dobry - pomóc w czymś? spytałam mężczyzny

- Nowakowski - wydział kontroli - mówiąc to mężczyzna wyjął odznakę i pokazał mi ją
Ola ledwo przełknęła i zbladła

- oficer dyżurny powiadomiony o przerwie? spytał Nowakowski

- tak oczywiście - odpowiedziałam

Inspekcyjny - tak mówimy na ludzi, którzy kontrolują naszą pracę - najpierw sprawdził u dyżurnego czy rzeczywiście wypisałyśmy się na przerwę, a potem zaczął przeglądać nasze notatniki służbowe...

- wiecie, ze notesy to powinny być lustrzane odbicia - stwierdził Nowakowski

- no tak, ale coś się stało? coś nie tak? - spytałam

- posterunkowa Wysocka chyba o czymś zapomniała...

- nie wpisałaś przerwy? - spytałam Oli

- no myślałam, że zrobię to zaraz po tym jak zjemy - odpowiedziała Ola

No to ładnie, będziemy miały kłopoty, może uda mi się to jakoś załagodzić...

- przerwę wpisujemy przed jej rozpoczęciem... - powiedział inspekcyjny

- wiemy o tym tylko wie Pan no zwykle jest tak, że nie ma na to czasu i te notesy to my często uzupełniamy w ogóle po służbie...

- słucham?, czy ja dobrze słyszę? czy Pani wie co Pani mówi - patrzył na mnie z pogardą..

- wiem co mówię po prostu no proszę Pana żeby Pan był człowiekiem...

- jestem człowiekiem, nie widać??? notesy to rzecz ŚWIĘTA, rozumiem jak by Pani była akurat na interwencji i nie miałaby Pani czasu, ale teraz? podczas przerwy? 

- a wie Pan co? może po prostu zrobimy tak, żeee posterunkowa Wysocka dostanie pouczenie i zapomnimy o sprawie??? mówiąc to starałam się być miła i uśmiechałam się do niego, choć w duchu czułam, że nic z tego nie będzie...

- niestety będę musiał sporządzić raport - mówiąc to wyjął długopis i zaczął pisać

No co za dupek i służbista... a szkoda gadać po całej tej sytuacji wróciłyśmy do patrolowania ulic.

Ola w między czasie przeprosiła mnie za zaistniałą sytuację, pocieszałam ją, że nie ma za co. W sumie to było mi jej szkoda, takie błahe przewinienie, a w papierach smród... No ale to nie był jeszcze koniec naszych kłopotów.

Po służbie wezwał nas do siebie komendant:

- możesz mi powiedzieć jak to się stało? - zwrócił się do Oli

- normalnie, zdarzyło mi się, zapomniałam - odparła poirytowana Ola

- normalnie - powtórzył Wysocki - Ty wiesz kto stoi za tymi wszystkimi kontrolami? Mój były zastępca...

no i wszystko jasne, to Kwieciński uparł się na naszą komendę

- inspekcyjny sporządził z tego raport , może mi powiesz co ja mam teraz zrobić? - Wysocki zwrócił się do Oli

- Szefie Pan tu dowodzi, to od Pana zależy - wtrąciłam się broniąc Oli

- Wy mi sierżancie hierarchii w firmie nie uczcie - odparł stary

- ale to przecież jakaś pierdoła - odezwała się Ola

- ale stwierdzona na piśmie - odparł komendant - Ty wiesz przecież, że ten Kwieciński z BSW tylko czeka, aż mi się noga powinie...

- Szefie, jeżeli Wysocka ma otrzymać karę, to ja też chciałabym ponieść konsekwencje...

no nie mogłam zachować się inaczej, w końcu to ja byłam dowódcą patrolu, mogłam sprawdzić czy notatnik jest prawidłowo uzupełniony, albo chociaż spytać Olę czy wpisała przerwę...

Wysocki przekręcił głowę na bok i spojrzał na mnie jakby oczekując wyjaśnienia.. więc odpowiedziałam:

- no tak w końcu to ja byłam dowódcą patrolu i powinnam sprawdzić ten notatnik za nim zaczęłyśmy przerwę...

- że też ten inspekcyjny musiała się napatoczyć - powiedział pod nosem komendant - posterunkowa Wysocka odnotowuję, że odbyłem z Wami rozmowę dyscyplinującą

- tak jest - powiedziała Ola

- sierżant Drawska świadkiem - dodał Wysocki

kiwnęłam głową na znak, że się z tym zgadzam i powiedziałam:

- tak jest

- rozmowa jest bez wpisu do akt - spojrzałyśmy na siebie i obie uśmiechnęłyśmy się - ale jeżeli jeszcze raz posterunkowej Wysockiej przydarzy się podobna sytuacja to ja już nie będę mógł zastosować taryfy ulgowej, zrozumiano??

- tak jest - odparła Ola

- tak jest - dołączyłam

- odmaszerować - rzekł Wysocki i zabrał się do uzupełniania jakiś dokumentów

Na szczęście wszystko skończyło się dobrze, stary zdawał sobie sprawę z tego, że to przewinienie Oli było błahe ale musiał jakoś zareagować bo ten dupek inspekcyjny sporządził oficjalny raport..

Wracałyśmy korytarzem i Ola odezwała się:

- Emilka?

- tak?

- chciałam Ci podziękować, że się tak wstawiłaś za mną u ojca..

- spoko, w końcu służyłyśmy razem

- no głupio wyszło z tymi naszymi kłótniami iii w ogóle nie chce żebyś myślała, że mam coś do Ciebie..

- luz... - ja powiem Ci szczerze, że też po dzisiejszym patrolu totalnie zmieniłam zdanie na Twój temat...

-  to co? zakopiemy na razie ten topór wojenny? - mówiąc to Ola uśmiechnęła się

- wiesz cooo może na razie bezpieczniej będzie odwiesić go na kołu??? 

Ola zaczęła się śmiać a ja dołączyłam do niej

- żeby był pod ręką? - Ola powiedziała śmiejąc się

- tak dokładnie rak....

- żółwik

- żółwik

obie śmiałyśmy się...

Wieczorem zgodnie z obietnicą pojechałam do córek Mikołaja. Drzwi otworzyła mi Dominika. Na kolację przygotowałam im lasagne, zostawiłam trochę dla Mikołaja - na pewno będzie głodny jak wróci. Sprawdziłam dziewczynom lekcje, pomogłam Ani w zadaniu z matematyki, pogadałyśmy trochę i dziewczyny poszły spać. Ja oglądałam telewizję.

Mikołaj wrócił około 23:20. Tak jak przypuszczałam był głodny. Odgrzałam mu lasagne i chwilę pogadaliśmy. Próbowałam go wesprzeć i pocieszyć ale chyba nie bardzo mi to wyszło. Pożegnałam się i pojechałam do domu.

Następnego dnia miałam wolne, postanowiłam zadzwonić do Mikołaja i zapytać ja sobie radzi. Twierdził, że z głodu nie umrze,a pralkę potrafi obsługiwać. Po prostu chciałam mu pomóc, to takie miłe uczucie być potrzebnym komuś.... Postanowiłam, ze zrobię mu niespodziankę...

Pojechałam na zakupy, kupiła potrzebne produkty i udałam się do Mikołaja. Trochę był zaskoczony jak mnie zobaczyła, ale ucieszył się. Otworzyliśmy wino i zabrałam się do pracy. Na kolację postanowiłam przygotować schab ze śliwką... między czasie gadaliśmy, dobrze się czułam w jego towarzystwie.. W pewnym momencie, ktoś zapukał do drzwi. Mikołaj poszedł sprawdzić kto to, no i nastój się zważył... To była Ola - przyszła ugotować Mikołajowi wołowinę w czerwonym winie - no super - Mikołaj się wkurzył i stwierdził, że ma ochotę na kebaba na mieście. Ola stała tak jeszcze chwile w drzwiach nie wiedząc co ma zrobić. Mnie nie trzeba było dwa razy powtarzać, zdjęłam fartuch, wzięłam płaszcz i torebkę i wyszłam. Mikołaj zamknął drzwi i poszedł w swoja stronę, tylko Ola nadal stała pod drzwiami. I po co ona w ogóle tu przyszła - czy ktoś ją zapraszał... Chyba to już koniec naszego rozejmu....